Is running really about suffering?
ENGLISH BELOW
Onlangs las ik in een groep voor lopers het volgende citaat:
“Running isn’t easy. At some point, whether you’re chasing a 5K PR or grinding through marathon training, discomfort will show up. Your legs will burn, your lungs will tighten, and your mind will scream to stop. That’s the pain. It’s part of the process. You can’t outrun it, no matter how fit you are.
But here’s the truth: while pain knocks on every runner’s door, suffering is how you choose to respond. You can let discomfort control your thoughts, or you can accept it as a sign of growth. When you reframe pain as feedback proof that you’re pushing your limits it stops being an enemy and becomes a teacher.
The best athletes aren’t the ones who avoid pain, but those who welcome it, manage it, and move forward anyway. They know the difference between the pain that signals injury and the pain that signals progress. One teaches caution. The other builds resilience.
Next time your run gets hard, repeat that quote. Remind yourself that suffering is optional, and you have the power to choose strength over struggle. That’s where breakthroughs happen.”
Wanneer ik zoiets lees, voel ik ongemak. Want lopen betekent voor mij iets totaal anders. Ik herken mezelf niet in de taal van strijd en doorzetten. Alsof de essentie van lopen pas gevonden wordt in pijn, alsof men zich moet bewijzen tegenover een onzichtbare vijand. Voor mij is het precies het tegenovergestelde: niet grenzen verleggen, maar grenzen omarmen. Niet vechten, maar loslaten.
Als ik loop, gaat het niet om tijden of afstanden, niet om sneller of beter te worden, niet om mezelf te meten met anderen of met wie ik gisteren was. Zelfs het woord *training* voelt voor mij vreemd en misplaatst. Ik train niet – ik leef, ik beweeg, ik adem. Lopen is geen project, geen prestatie, geen getal dat genoteerd moet worden.
Voor mij is lopen pure vreugde. Het is leeg worden. Het ego mag verdwijnen, oplossen in de cadans van mijn ademhaling, in het ritme van mijn voeten. Ik word een stroom waarin het leven zelf mee beweegt. Een en al ontvankelijkheid voor alles wat zich aandient; leegte die zich steeds opnieuw kan vullen.
Natuurlijk is het soms zwaar. Natuurlijk vraagt het soms kracht en doorzettingsvermogen. Maar zelfs dan is er geen strijd. Wanneer mijn adem stokt, blijf ik even stil staan. Ik voel, ik luister, ik haal diep adem. En dan ga ik verder, lichter, vrijer. Zo eenvoudig kan het zijn.
En ja, dat het moeite kost en af en toe zwaar is, is zelfs essentieel. *Alles van waarde kost moeite!* Hoe meer moeite je doet, hoe sterker en natuurlijker de verbinding met je omgeving wordt – en hoe meer je ook terugkrijgt van die omgeving. Dat is voor mij wezenlijk. Het gaat echter niet om lijden an sich, niet om pijn an sich. Zodra pijn en lijden voorop komen te staan, wordt het een zaak van het ego: kan ik mijzelf overwinnen, kan ik mijn pijn overstijgen? Maar daar gaat het net niet om. Het gaat niet om *jou*. Het gaat erom grenzen anders te benaderen: niet jezelf uit te putten, maar aan te komen met de gedachte: yes! dit mag ik morgen opnieuw doen, dit wil ik mijn hele leven blijven doen. Het gaat om energie halen uit elke stap. Pure dankbaarheid en levenskracht te ervaren. In plaats van je kapot te lopen en je lichaam de vernieling in te lopen, je net sterker te maken. Honderden dagen mocht ik inmiddels in de bergen lopen, en ik heb nog geen enkele kwetsuur opgelopen. Als ik al eens ergens last van heb, dan is dat altijd het gevolg van bureauwerk. En dan hoef ik maar een dag of twee in de bergen te lopen en het is opgelost...
Lopen is voor mij de weg van de minste weerstand – en die weg zelf worden. Niet tegen het leven in, maar met het leven mee. Het leven loopt in mij, en ik laat het door mij heen stromen. Pure vloeibaarheid worden in plaats van krampachtig aan mijn ego vast te willen houden. Leeg te worden, en daardoor net vol te worden. Aanwezigheid in afwezigheid. Geen prestatie, maar een thuiskomen.
Elke pas is een uitnodiging: niet om jezelf te bewijzen, maar om jezelf te verliezen. Niet om te veroveren, maar om te verdwijnen. Tot er niets meer overblijft dan een stille vreugde en ontroering, een eenheid met alles wat ademt en beweegt.
ENGLISH
Recently I came across the following quote in a runners’ group:
“Running isn’t easy. At some point, whether you’re chasing a 5K PR or grinding through marathon training, discomfort will show up. Your legs will burn, your lungs will tighten, and your mind will scream to stop. That’s the pain. It’s part of the process. You can’t outrun it, no matter how fit you are.
But here’s the truth: while pain knocks on every runner’s door, suffering is how you choose to respond. You can let discomfort control your thoughts, or you can accept it as a sign of growth. When you reframe pain as feedback proof that you’re pushing your limits it stops being an enemy and becomes a teacher.
The best athletes aren’t the ones who avoid pain, but those who welcome it, manage it, and move forward anyway. They know the difference between the pain that signals injury and the pain that signals progress. One teaches caution. The other builds resilience.
Next time your run gets hard, repeat that quote. Remind yourself that suffering is optional, and you have the power to choose strength over struggle. That’s where breakthroughs happen.”
When I read something like this, I feel uneasy. Running means something completely different to me. I don’t recognize myself in the language of struggle and perseverance—as if the essence of running could only be found in pain, as if one had to prove oneself against an invisible enemy. For me, it is exactly the opposite: not pushing boundaries, but embracing them. Not fighting, but letting go.
When I run, it’s not about times or distances, not about becoming faster or better, not about measuring myself against others or against who I was yesterday. Even the word training feels strange and misplaced to me. I don’t train—I live, I move, I breathe. Running is not a project, not an achievement, not a number to be written down.
For me, running is pure joy. It is becoming empty. The ego may dissolve into the cadence of my breath, into the rhythm of my feet. I become a current in which life itself flows along. Complete receptivity to whatever arises; emptiness that can always be filled anew.
Of course, it is sometimes heavy. Of course, it sometimes requires strength and endurance. But even then, there is no struggle. When my breath falters, I pause. I feel, I listen, I breathe deeply. And then I continue—lighter, freer. It can be that simple.
And yes, the fact that it takes effort and can at times feel hard is actually essential. Everything of value requires effort! The more effort you give, the deeper and more natural your connection with your surroundings becomes—and the more they give back to you. That, for me, is vital. Yet it is not about suffering as such, not about pain as such. Once pain and suffering are placed at the center, running becomes a matter of the ego: can I conquer myself, can I rise above my pain? But that is not the point. It’s not about you. It’s about meeting your limits differently: not exhausting yourself, but finishing with the thought: yes! I want to do this again tomorrow; I want to be able to do this for the rest of my life. It’s about drawing energy from every step, about experiencing pure gratitude and vitality. Instead of breaking yourself down—through injuries or depletion—making yourself stronger. I’ve been fortunate to run in the mountains for hundreds of days now, and I haven’t had a single injury. Whenever something aches, it’s always the result of desk work. And then all it takes is a day or two in the mountains, and it’s gone.
Running, to me, is the path of least resistance—and becoming that path. Not against life, but with it. Life runs in me, and I let it flow through me. Becoming pure fluidity instead of clinging rigidly to my ego. Emptying myself, and thus becoming full. Presence in absence. Not performance, but a homecoming.
Every step is an invitation: not to prove yourself, but to lose yourself. Not to conquer, but to disappear. Until nothing remains but a quiet joy and deep tenderness, a unity with everything that breathes and moves.