wonderful 4-day trip & an important decision

ENGLISH BELOW

Een prachtige vierdaagse gravelbiketocht in het Gaistal en Ötztal (overnachtingen in Nassereith, de Frischmannhütte en de geweldige Langtalereckhütte, aan de voet van de Gurgler gletsjer). Afgewisseld met een occasionele trailrun en een duik in het prachtige Pitburger See.

Ik voel dat ik in topvorm ben. Soms brengt dat me zelfs aan het blozen — bijvoorbeeld als ik merk dat wandelaars stilstaan om te kijken wat ik van plan ben. Daar, een eind verderop, zien ze een onmogelijke helling: vol gruis, belachelijk steil, misschien 23-25 procent. En daar kom ik, op een fiets zonder motor. Dat bestaat dus nog, voel ik ze denken. Daar geraakt toch geen mens op!

Ik merk ze nauwelijks op. Toch heb ik ze gezien. Heel even steekt hun ongeloof me aan: inderdaad, dat is onmogelijk. Dat kan niemand, en zeker ik niet. Maar dan neemt de liefdevolle focus het over. Ik kijk nog één keer strak naar boven en schuif de slanke tunnel in die alleen bestaat tussen mij en de berg.

Dan is er enkel kalme zekerheid. Alsof de berg me omarmt en alle krachten in en om me heen samenkomen: ieder spiertje, het spel tussen voeten, pedalen en ketting, het trekken aan het frame, het knarsen van de wielen over steen en grind. Elk putje vraagt om een nieuw evenwicht. Waar laat ik de teugels vieren? Waar spaar ik energie? Nooit roekeloos haasten, maar het koord volgen van de minste weerstand.

Zolang mogelijk onder je limiet blijven. De berg en de fiets het werk laten doen. En dan, voor die paar stukken waar het echt van jou afhangt, alles geven. Daarna weer loslaten. Een goddelijke dans: focus, beheersing en een onbegrensde liefde voor de bergen.

Natuurlijk zijn er ook moeilijke dagen. Slechte benen. Dat is nooit erg — het betekent gewoon dat er betere benen aankomen. Wees ze dankbaar. En als je echt jezelf tegenkomt, zet je even langs de kant. Adem. Denk aan iets grappigs 😉. Zo bereid je de weg voor op die hemelse dagen waarop de dans zichzelf danst, je in trance raakt en je je gedragen voelt tot helemaal bovenaan — waar je opschrikt van het applaus van de omstaanders.

Enkele dagen geleden maakte ik een beslissing over iets dat al jaren in me knelde. In Innsbruck vond ik tot nu toe alleen een kamer voor de zomer. Drie maanden gezocht naar iets langer, maar het is hier alsof je meedoet aan een auditie voor een topfilm. Soms praat je uren met mensen, krijg je complimenten, en hoor je daarna: 'We zien nog twintig anderen, we laten iets weten.'

Je kan je daarover opwinden. Of je kiest, zoals bij een klim, voor de weg van de minste weerstand: hier lukt het niet? Prima, dan probeer ik iets anders.

Al jaren droom ik ervan te trailrunnen in de Nepalese Himalaya. Steeds liet ik het varen, om allerlei redenen. Maar nu blijkt dat sommige regels in de praktijk soepeler zijn dan gedacht. En toevallig zijn de beste maanden oktober en november. Even toevallig bood een Belgische vriend hier in Innsbruck aan om mijn spullen tijdelijk op te slaan.

Deze week kwam de rustige zekerheid. Of ik het kan, maakt niet uit. Belangrijk is dat de zin en kracht er zijn om het een liefdevolle kans te geven. En dus boekte ik een ticket. De rest zien we wel.

De focus: trailrunning. Maar ook meditatie, liefst in één of meerdere kloosters. Veel staat nog open — gelukkig maar. Tips en suggesties zijn welkom. Vielen Dank!

ENGLISH

A wonderful four-day gravel bike trip through Gaistal and Ötztal, with overnight stays in Nassereith, the Frischmannhütte, and the amazing Langtalereckhütte, at the foot of the Gurgler Glacier.

I can feel I’m in top shape. Sometimes that even makes me blush — for example, when I notice hikers stopping to see what I’m about to do. There, a bit further ahead, they spot an impossible slope: loose gravel, absurdly steep, maybe 23–25 percent. And here I come, on a bike without a motor. So that still exists, I can hear them thinking. No human could climb that!

I barely notice them. And yet, I have seen them. For a brief moment, their disbelief infects me: indeed, this is impossible. Nobody could do it — certainly not me. But then the loving focus takes over. I cast one last steady glance upward and slip into the slender tunnel that exists only between me and the mountain.

Then there is only calm certainty. As if the mountain embraces me and all forces in and around me come together: every tiny muscle, the interplay between feet, pedals, and chain, the pull on the frame, the crunching of wheels over stone and gravel. Every bump demands a new balance. Where do I loosen the reins? Where do I save energy? Never a reckless rush, only following the tightrope of least resistance.

Stay below your limit as long as you can. Let the mountain and the bike do the work. And then, for those few sections where it really depends on you, give it everything. Then release again. A divine dance: focus, control, and an unbounded love for the mountains.

Of course, there are hard days too. Bad legs. That’s never a problem — it simply means better legs are on their way. Be grateful for them. And when you truly run into yourself, pull over for a moment. Breathe. Think of something funny 😉. This is how you prepare the way for those heavenly days when the dance dances itself, you fall into a trance, and you feel carried all the way to the top — where you’re startled by the applause of the bystanders.

A few days ago, I made a decision about something that had been pressing in me for years. In Innsbruck, I had so far found only a summer room. Three months of searching for something longer, but here it’s as if you’re auditioning for a blockbuster movie. Sometimes you talk for hours with people, get compliments, and then hear: *“We still have twenty more to see, we’ll let you know.”*

You could get upset about that. Or you can choose, as in a climb, the path of least resistance: doesn’t work here? Fine, I’ll try something else.

I’ve dreamed for years of trail running in the Nepalese Himalayas. Always let it go, for all sorts of reasons. But now it turns out that some rules are more flexible in practice than I thought. And as it happens, the best months are October and November. Just as it happens, a Belgian friend here in Innsbruck offered to store my things temporarily.

This week, the calm certainty arrived. Whether I can do it doesn’t matter. What matters is that the desire and strength are there to give it a loving chance. And so, I booked a ticket. The rest, we’ll see.

The focus: trail running. But also meditation, preferably in one or more monasteries. A lot is still open — and thankfully so. Tips and suggestions are welcome. Vielen Dank!